خانم "پریسیلا سیتینی ِ" ۹۰ ساله، هر روز صبح روپوش و لباس فرم مدرسهاش را به تن می کند و مشتاقانه در کلاس درس حاضر می شود. "پریسیلا" از این که میتواند در این سن و سال به مدرسه برود بسیار خوشحال است. این مادربزرگ مسن که توسط نوه هایش، به زبان محلی، "گوگو" (مادربزرگ) صدا زده می شود در روستای محل زندگی اش به عنوان قابله معروف می باشد. وی ۶۵ سال از زندگی اش را صرف به دنیا آوردن نوزادان روستا کرده است؛ و جالب آن که بسیاری از هم کلاسی های او در مدرسه، به دست "گوگو" به دنیا آورده شده اند.
"گوگو"
در این سن به کودکان جهان به خصوص دختران توصیه می کند که حتماً برای علم آموزی به
مدرسه بروند چون بهترین ثروت آن ها در آینده خواهد بود. گنجینه ای که
"گوگو" سعی میکند آن را در ۹۰ سالگی به دست بیاورد.
او دلیل درس خواندن ِ خود در این سن را، خواندن کتاب مقدس و الگو شدن برای کودکان روستایش بیان می کند؛ مخصوصاً کودکان یتیمی که پدرشان را از دست دادهاند. "گوگو" میخواهد با این کار به آن ها امید دهد تا به مدرسه بیایند و فرصت سواد آموزی را از دست ندهند. حتی برخی از اهالی روستا سن شان را برای مدرسه رفتن زیاد می دانند و معتقدند این کار برای شان دیر شده. اما "پریسیلا سیتینی" ۹۰ ساله از مدرسه به آن ها می گوید که در این سن و سال هم می شود درس خواند. بر سردر مدرسه ی این روستا نیز با خط درشت نوشته شده که برای آموزش دیدن هیچ محدوده سنی وجود ندارد.
منابع این نوشتار محفوظ است.